Z branżą związana od 2012 roku. Na co dzień zajmuje się wirtualną etnografią, consumer insights i doradztwem z zakresu komunikacji w Internecie. Jakościowe i ilościowe dane łączy z interpretacją potrzeb konsumentów i analizą środowiska konkurencyjnego, co przekuwa na rekomendacje strategiczne. Nominowana przez magazyn Press do tytułu AD WO/MAN 2022 roku w kategorii Young. Prelegentka m.in. Forum IAB (2018, 2022, 2023, 2024, 2025), INSUMMIT i INSUMMIT Youth (2023, 2024, 2025), Marketing Progress, Social Media Week. Współprowadząca cykl webinarów MullenLowe Media, autorka artykułów do magazynów branżowych (Brief, Media Marketing Polska, Nowy Marketing, Marketing przy kawie, Social Media Manager), gościni audycji radiowych i podcastów.

Socjolożka od zawsze specjalizująca się w badaniach społecznych. Pierwsze badawcze kroki stawiała na Uniwersytecie Jagiellońskim w Centrum Ewaluacji i Analiz Polityk Publicznych, kolejne już po stronie agencyjnej. Obecnie prowadzi zespół badań społeczno-politycznych, który swoją wiedzą i umiejętnościami wspiera klientów z sektorów: publicznego, akademickiego i biznesowego.

Z rynkiem reklamy i mediów związana od początku lat 90. Od 2003 roku kieruje MullenLowe Media jako Dyrektor Zarządzająca. Jurorka prestiżowych konkursów reklamowych i mediowych – zarówno w Polsce (Effie, Innovation), jak i za granicą (Eurobest, Effie Awards). Członkini zarządu SAR i Rady Programowej Insummit 2024. Laureatka nagrody AD/WOMAN 2020. W 2022 roku wyróżniona jako jedna z najważniejszych liderek dekady w branży komunikacyjnej i mediowej.

Z branżą reklamową związany od dekady. W MullenLowe Media pełni rolę Senior Media&Creative Strategist zapewniając markom rozwój poprzez synergię świata mediów i kreatywnych idei. W rekomendacjach strategicznych odczarowuje beznamiętność statystyk z excela na potrzebę budowy unikalnych historii kontaktu ludzi z markami. Współautor cyklu raportów i gospodarz webinarów MullenLowe Media, w ramach, których powstały projekty badawcze: Covid-Track, Matka Polka, Konsument w obliczu pandemii, Generacja Z, Generacja Silver. Autor publikacji w mediach branżowych takich jak: MediaMarketing Polska, Wirtualne Media, NowyMarketing, Social Press, Marketing przy Kawie, GetResponse, MamStartUp. Gość programów telewizyjnych, audycji radiowych i podcastów.

Absolwentka Instytutu Stosunków Międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Z branżą insightów związana od początku drogi zawodowej. Zdobywała doświadczenie zarówno po stronie klienta (PTC Era), jak i agencji badawczych (CASE, TNS OBOP, TNS Polska). Jako badaczka specjalizowała się w prowadzeniu projektów segmentacyjnych, wspierających marki w procesach strategicznych i pozycjonujących. Od 2015 prezeska Ipsos w Polsce, w latach 2020-2024 prezeska PTBRiO (Polskie Towarzystwo Badania Rynku i Opinii). Należy do ESOMAR-u. Współtwórczyni idei Festiwalu Insummit. Współautorka książek Data Driven Decisions. Jak odnaleźć się w natłoku danych? (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018) oraz Badanie Rynku. Jak zrozumieć konsumenta? (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2021).

Specjalistka ds. komunikacji z wieloletnim doświadczeniem w branży mediowej. Przez lata związana z redakcją „Media Marketing Polska”, gdzie jako dziennikarka specjalizowała się w tematyce mediów, reklamy i marketingu. Obecnie rozwija się w obszarze komunikacji mediowej, łącząc perspektywę dziennikarską z praktyką agencji mediowej i firmy badawczej. Studiuje psychologię, by jeszcze lepiej rozumieć meandry interpretowania świata przez ludzi.

Osoby mające 60-70 lat to nie ludzie o lasce, zapadający się w pluszowych fotelach i planujący ostatnią podróż w zaświaty, tylko aktywne zawodowo i życiowo osoby, pełne pasji i głodne życia. Narty, prowadzenie social mediów czy zaangażowanie w wychowanie wnuków to nie jest dla nich rocket science tylko codzienność.

Narracja generacyjna nakłada kalki. Jako 37-latka powinnam mieć dwójkę dzieci, męża, dom i ewentualnie psa, a dzieci chomika. Ja będę nauczycielką, a mąż inżynierem. Przynajmniej tak opowiadają mi świat raporty i reklamy skierowane do ludzi w moim wieku.

Muszę więc być społecznym rozczarowaniem. Nie mam męża, nie mam dzieci (własnych), mieszkam w kawalerce, w samochodzie a czasem w 100-letniej chacie, nie mam też etatu, ale mam psa i jestem zrealizowana zawodowo. Wiele elementów swojego życia mogłam zrealizować dlatego, że nie wierzyłam w koncepcję generacji i stereotypów, które ta narracja pogłębia.

Byłam komandorką analogowych misji kosmicznych, kierowczynią rajdową, realizuję się nurkując. Mogłam to robić, ponieważ nie czułam presji, że na jakiś etapie muszę się poruszać w określonym schemacie i że tylko w ten sposób mogę zarządzać rzeczywistością.

Widzę dużo zagubienia wśród moich studentów ale też odwagi do tworzenia nowych narracji. W koncepcji społeczeństwa, którego średnia życia będzie przekraczać 100 lat, 60-tka to dopiero chwila za półmetkiem, a zostanie rodzicem po 40-tce przestanie być rodzicielstwem geriatrycznym.

Potrzebujemy zmiany paradygmatu myślenia. Konstrukt, że dana generacja robi to, a inna coś kompletnie innego okazuje się nieadekwatny do rzeczywistości i utrudnia nam komunikację w i tak spolaryzowanym świecie. Właściwie można nas wszystkich określić nazwą jednego pokoleniem - POKOLENIA KATASTROFY KLIMATYCZNEJ.

Przemysł badań generacyjnych, szczególnie tych dotyczących Pokolenia Z, zdominował branżę badawczą i niestety również myślenie o markach. Jest to głównie związane z tym, że jako specjaliści od marketingu porównujemy charakterystyczne cechy naszych marek do „młodych, przełomowych marek" w naszych kategoriach. Te nowe podmioty zazwyczaj wkraczają na rynek przez bardzo określoną grupę odbiorców – młodych konsumentów, których relacja z naszą kategorią produktów dopiero się kształtuje. Obsesja na punkcie pokoleń sprawia, że skupiamy się na różnicach między segmentami dla szybkiego budowania pokoleniowej adekwatności.

Takie podejście, w połączeniu z coraz większym rozdrobnieniem mediów i możliwością tworzenia w nich zindywidualizowanej komunikacji, jest nieskuteczne dla tożsamości marki. Przedsiębiorstwa w poszukiwaniu wąsko pojętej oryginalności tracą spójność i nie wykorzystują swojej pozycji do rozwoju.

Jeśli zgadzamy się z opinią, że wizerunek firm kształtuje się przez doświadczenia i opinie użytkowników, a nie tylko przez płatne działania reklamowe, to tym bardziej powinniśmy dążyć do tej spójności oraz budować mosty i synergie ponad podziałami pokoleniowymi. Tymi łącznikami są kluczowe wyróżniki marki, które powinny organizować komunikację niezależnie od tego, jak rozdrobniona jest grupa docelowa i jak szeroką ofertę produktów mamy do dyspozycji. Dążenie do harmonijnego przekazu, a nie tylko do powierzchownej wyrazistości, jest kluczowe dla marek i coraz trudniejsze do osiągnięcia w obecnej rzeczywistości biznesowej i medialnej.

„Prawda o Pokoleniach” to raport, który rozbraja stereotypowe podziały wiekowe i rzuca wyzwanie ageizmowi w każdej jego formie. Czy naprawdę różnimy się od siebie aż tak bardzo, jak chcą nam wmówić popularne narracje? A może to stereotypy, a nie metryka, kształtują nasze myślenie o innych?

Żyjemy w czasach, w których wiek coraz częściej staje się etykietą – używaną do definiowania kompetencji, wartości czy stylu życia. Podziały międzypokoleniowe są wzmacniane przez marketing, media i politykę, choć badania pokazują, że ludzie mają ze sobą znacznie więcej wspólnego, niż się wydaje. Dlaczego więc wciąż tak chętnie przypisujemy ludziom cechy na podstawie ich rocznika urodzenia? Ten raport pokazuje, jak często w debacie publicznej i strategiach biznesowych powielane są uproszczone schematy.

To dogłębna analiza ageizmu – problemu, który dotyka zarówno ludzi młodych, jak i starszych, często odbierając im sprawczość i poczucie godności. W świetle najnowszych badań odkrywamy, jak szkodliwe może być ślepe podporządkowanie się narracjom pokoleniowym i jak zmiana tego podejścia może przynieść korzyści nam wszystkim.

Jeśli chcemy budować bardziej sprawiedliwe społeczeństwo – musimy zacząć od zrozumienia, włączania, a nie etykietowania. „Prawda o Pokoleniach” to obowiązkowa lektura dla tych, którzy chcą walczyć z ageizmem w polityce społecznej, biznesie i codziennych relacjach. To wezwanie do refleksji, rozmowy na podstawie danych i zaproszenie do wspólnego działania na rzecz zmiany.

Jak dobrze, że podejmujemy kolejną próbę pożegnania niesłużących mitów i stereotypów o młodych osobach! Już samo mówienie o o młodych osobach jako o jednolitej grupie o wspólnych cechach może być mylące. Żadna 30-latka nie powie nic o wszystkich trzydziestolatkach ani żaden 40- czy 50-latek o wszystkich rówieśnikach. Im mniej znamy jakieś osoby tym łatwiej zlewają nam się w podobne i szybciej uciekamy do stereotypów. A zazwyczaj nie warto. Dwie kwestie z tego raportu są dla mnie uderzające – niska samoocena osób młodych i doświadczenie ageizmu.

Wyzwania, z jakimi mierzą się dziś młode osoby wchodzące w dorosłość mogą być przytłaczające – wybór edukacji, która nie daje żadnej pewności, praca daleka od marzeń, żadnych szans na własny kąt i trudy pierwszych, poważnych miłości. A do tego narracje w tle „jak to dobrze i lekko ma dzisiejsza młodzież”. Otóż, tak dobrze wcale nie ma, więc trochę wsparcia i dojrzałej empatii ze strony dojrzalszych roczników nie zaszkodzi.

I jeszcze pochwała lenistwa. Od młodych osób zdecydowanie możemy uczyć się, jak odpoczywać i pielęgnować relacje. I że żaden projekt nie jest ważniejszy od przyjaźni, a ta karmi się czasem i uwagą.

Dyskryminacja ze względu na wiek to problem, który często umyka w debacie publicznej, a stanowi niezwykle istotne wyzwanie na drodze budowania spójności społecznej. Widać, że sektor publiczny, który w zakresie zagwarantowania równego dostępu do usług ma szczególną odpowiedzialność, nie pozostaje wolny od problemów. Instytucje centralne i samorządy powinny potraktować priorytetowo to wyzwanie i postawić na systemowe rozwiązania i szeroko zakrojone szkolenia.

Znajomość pojęć takich jak dyskryminacja, wykluczenie, mobbing i umiejętność ich identyfikowania powinna być kształtowana u każdego obywatela i obywatelki jeszcze na poziomie edukacji szkolnej. To pozwoliłoby na skuteczniejszy system interwencji i umocnienie każdego w swoich prawach na późniejszych etapach życia.

Skala doświadczenia dyskryminacji ze względu na wiek w miejscu pracy, którą ujawnia badanie, wskazuje na silną potrzebę wzmocnienia mechanizmów przeciwdziałania naruszeniom zasady równego traktowania. Niezbędne wydaje się podejmowanie przez pracodawców działań edukacyjnych, które zwiększają wrażliwość i przyczyniają się do niwelowania szkodliwych uprzedzeń. Rozwiązaniem jest z pewnością świadome budowanie zespołów wiekowo zróżnicowanych, co sprzyja pozytywnej wymianie międzypokoleniowej i przekłada się na dobrostan całych organizacji.

W nierozstrzygalnej jak dotąd dyskusji pt. „Pokolenia ukształtowane przez media czy media ukształtowane przez pokolenia” nie sposób pominąć heroicznych wysiłków samych właścicieli mediów - nadawców i wydawców, a także firm technologicznych - w tej nierównej grze z demografią. Obecna, wciąż istotna wśród młodych ludzi, pozycja telewizji wynika nie tylko z kulturowo zaszczepionych przyzwyczajeń. Jest ona też rezultatem świadomych działań i decyzji podejmowanych przez nadawców. Czym innym jak nie walką o „ratingi w młodym demo” jest ściąganie do talent show celebrytów młodego pokolenia. I tak jurorem w The Voice of Poland (TVP) jest Jan Dąbrowski, a w MasterChef Nastolatki ocenia „Rozkoszny” (Michał Korkosz).

Podobnie możemy oceniać staranność z jaką właściciele praw sportowych dbają o swoją obecność w streamingu. W trakcie EURO 2024 serwery TVP były na granicy możliwości przesyłu danych - jak pokazały analizy głównie skorzystali z nich młodzi kibice. Obsługujący transmisję Igrzysk Olimpijskich serwis MAX i Eurosport poświęcili wiele uwagi i zasobów na stworzenie pełnej dostępności do transmisji w serwisie streamingowym.

Nadawcy ściągają młodych, czy może digitalowych? Strzelone bramki, niezapomniane dryblingi, a przede wszystkim akcje „ojezusmaria jak on mógł tego nie strzelić” lotem błyskawicy roznoszą się po X i Instagramie szukając tu wszystkich możliwych demografii. Reelsem (krótkim wideo w social mediach) z Mistrzostw Świata w Katarze z 2022 roku, który miał najwięcej odtworzeń w polskim internecie, nie był zwycięski gol Argentyny, a nagrana przez dziennikarza TVP Sport scena w której Wojciech Szczęsny pociesza synka, po odpadnięciu białoczerwonych z mundialu.

Miliony instagramowych, X-owych i YouTubowych obejrzeń nie wzięło się tylko z grupy młodych.

Globalne platformy społecznościowe podejmują podobną walkę o offline’owego widza. W 2022 roku brytyjski nadawca ogłosił strategiczny deal z YouTube w ramach którego setki godzin treści telewizyjnych zostało udostępnione z darmo. Po niespełna trzech latach na konferencji MIP London telewizyjny nadawca z dużym entuzjazmem opowiadał o korzyściach, także finansowych z tej strategicznej decyzji.

Świat digitalu nie czeka biernie na treści od telewizji. Coraz skuteczniej adaptuje on formaty będące do niedawna domeną szklanego ekranu. Czym innym jak telewizją w digitalowym wydaniu jest Kanał Zero? Będące niedawno nie do pomyślenia na YouTube „gadające głowy” i to głównie znana z telewizji i radia znakomicie sprawdzają się w internetowym streamingu. Już w pierwszym roku działalności kanał Zero stał się 5 serwisem publicystycznym na YouTube w rankingu wygenerowanych odtworzeń. A kto był nr 1? Serwis Telewizji Republika na YouTube.

Choć dziś ze świecą szukać telewizyjnych kanałów w czołówce rankingów TikToka, podobnie jak TikTokerów prowadzących morning show to jednak siła zwrotnego sprzężenia tworzonego przez światy telewizji i digitalu działa w transformujący sposób.

Raport obnaża absurdalność traktowania „Silversów” jako monolit. To przecież równocześnie aktywni zawodowo 50-latkowie (15% populacji), rodzice dorastających dzieci i dziadkowie opiekujący się wnukami – każda z tych grup potrzebuje innych rozwiązań przestrzennych. Projektując dzielnice mieszkaniowe, powinniśmy tworzyć hybrydy – miejsca łączące przystępne mieszkania z centrami aktywności lokalnej, gdzie każdy może jednocześnie pracować zdalnie, ćwiczyć na siłowni plenerowej i odprowadzać wnuki do żłobka.

64% osób 70+ śledzi nowinki technologiczne – ten fakt powinien być wytyczną dla smart city. Wyobraźmy sobie przystanki autobusowe z czujnikami jakości powietrza w języku prostym jak instrukcja mikrofalówki, czy systemy nawigacji miejskiej głosem lokalnej aktorki. To nie science fiction – to konieczność, by technologia służyła wiekowi zamiast go wykluczać.

Najbardziej elektryzuje mnie ekologiczny potencjał seniorów. To właśnie oni mogą stać się motorem napędowym zielonych dzielnic przyszłości. Dlaczego nie wprowadzić systemu bonusów na osiedlach za segregację odpadów? Albo ogrodów społecznych zarządzanych przez aktywne osoby na emeryturze? Ich zaangażowanie to klucz do autentycznej ekologii miejskiej, nie marketingowego greenwashingu.

Ale prawdziwa rewolucja zaczyna się od przestrzeni międzypokoleniowych. Raport pokazuje, że 80% osób 60+ jest zadowolonych z ilości czasu wolnego – to niewykorzystany kapitał. Projektujmy kawiarnie z warsztatami, gdzie młodzież uczy seniorów obsługi aplikacji, a ci odwdzięczają się mentoringiem. Stwórzmy parki terapii sensorycznej, gdzie babcia z wnukiem razem eksperymentują z zapachami ziół i dźwiękami natury.

Nie zgadzam się z utopijną wizją „wiecznej młodości”. Dane dają nam naukowe podstawy do zmiany paradygmatu. To naszym obowiązkiem jest tworzyć przestrzeń, która to nastawienie kształtuje.

Czas najwyższy, by urbanistyka przestała być sztuką dla młodych i sprawnych. Projektujmy miasta jak dobre wino – które z wiekiem nabiera wartości, a nie się psuje.